Ernest Rutherford, 1908an izandako Kimikako Nobel saria pasadizo hau kontatzen
zuen:

Behin lagun batek deitu zidan, ikasle bati “zero” bat eman nahi ziolako
Fisika azterketa batean, nahiz eta bere erantzuna ondo egon. Unibertsitateko
irakasleek impartzial baten iritzia eskatzea erabaki zuten, eta ni aukeratu
ninduten. Ailegatu nintzenean azterketaren galdera irakurri nuen: nola neurtuko zenuke faro baten altuera barometro bat erabiliz?

Hauxe izan zen ikaslearen erantzuna: igo barometroarekin faroaren teilatura, lotu soka luze batean eta utzi erortzen lurrera ailegatu arte. Neurtu soka eta badakizu faroaren altuera.

Erantzuna ez zen irakasleak espero zuena, baina guztiz ondo zegoen. Zer egin behar genuke, notarik altuena eman, nahiz eta espero genuen maila ez adierazi, ala nota txarra eman?

Beste aukera bat ematea erabaki genuen, eta 6 minutu eman genion beste erantzun bat emateko, baina orain Fisikako ezagupenak erabiliz.

Bost minutu pasatu eta gero ikasleak ez zuen ezer idatzita. Zer gertatzen zitzaion galdetu nionean, erantzun desberdin batzuk zituela, eta ez zekiela zein aukeratu esan zidan. Jarraitzeko esan nion eta zera idatzi zuen: barometroa hartu eta faroaren teilatutik bota. Kalkulatu lurrera erortzeko behar duen denbora, grabitatearen formula aplikatu, eta altuera lortuko duzu. Joateko esan eta notarik altuena eman nion.